De afgelopen kwart eeuw kreeg de Pride in Amsterdam voortdurend kritiek: te commercieel, te wit, te hetero, te mannelijk, te feestelijk, te bloot. Er kwam een Utrecht Pride, die niet door de grote bedrijven gedomineerd moest worden zoals in Amsterdam. Vorig jaar leidde een kritische opmerking van de voorzitter over vluchtelingen tot het aftreden van het voltallige Pride-bestuur. Omdat Pride te veel een apolitiek feestje zou zijn, wordt sinds 2020 op een ander moment een Black Pride georganiseerd.
Een feestje moest de eerste Amsterdamse Pride in 1996 inderdaad vooral worden. „We wilden belangenorganisatie COC niet voor de voeten lopen”, zegt bedenker Siep de Haan. „Zij organiseerde al de Roze Zaterdagen in juni. Die hebben een politiek karakter.” In het format uit 2005 dat hij toestuurt staat zelfs: „De Pride is niet zozeer gericht op de homo-emancipatie, maar viert dat Amsterdam een tolerante stad is waar het voor verschillende bevolkingsgroepen goed samenwonen is.”
Is de bekendste Pride van Nederland, en zeg maar gerust de meest fotogenieke ter wereld, sindsdien voldoende met zijn tijd meegegaan? „We gaan weg van de dominantie van de witte homoman.” Lees mijn verhaal bij NRC.
Vorige Pride schreef ik over het effect van de Nashvilleverklaring
En in 2017 een interview met Mieke Martelhoff, de eigenaar van dé ontmoetingsplek voor lesbiennes
Menno Sedee 